De Baksteen

Ik moet zeggen dat dit hele gedoe met bakstenen me zwaar op de maag ligt. Ik heb het namelijk niet zo op bakstenen en probeer ze liever te ontwijken. Het zit namelijk zo, als klein kind heb ik ooit een baksteen tegen mijn hoofd gehad en sindsdien ben ik doodsbang voor ze. Het gaat zelfs zo ver dat ik mijn woning hierop heb uitgezocht. In de flat waar ik woon is geen baksteen te bekennen. Het is een grote gele flat omringd met trottoirtegels. Vanuit mijn woning stap ik de straat op en mijn auto die naast mijn woning geparkeerd staat rust op een zalig stukje asfalt. Ik heb het grootste respect voor stratenmakers. Vooral het gemak waarmee ze de voor mij zo angstaanjagende dingen temmen.

In mijn werk zie ik altijd af van het gebruik van baksteen. Ik ben architect dus dat is lang niet altijd even makkelijk, maar met argumenten als duurzamer en goedkoper in onderhoud, kom ik er tot nu toe mee weg.

Mijn obsessie gaat wel heel erg ver. Ik heb een hekel aan opengebroken straten. Zelfs mijn vriendin heb ik uitgezocht door op een terrasje naar vrouwen te kijken en diegene eruit te pikken die de bakstenen ontweken. Hierin heb ik een grote vergissing begaan en mijn vriendin bleek mijn situatie niet te begrijpen. Ze weigerde alle straatstenen te ontwijken. Ik kon haar toch moeilijk zoenen nadat ze in contact was geweest met een baksteen.

Zo ook vandaag. Mijn vriendin kwam thuis om kwart over drie. Dat is zo goed als onmogelijk. Ik heb de route naar haar werk op alle baksteenloze manieren drie keer gelopen. Je doet er minstens een half uur over. Ze kon dus nooit in een kwartiertje thuis zijn. Daarbij, mensen die over bakstenen hebben gelopen krijgen een bepaalde blik in hun ogen waaraan ik ze herken. Na een hoop ruzie, doe niet zo stom en hou er eens mee op is ze ermee opgehouden en weggegaan. Als ik een baksteen had durven aanraken was ik nu naar buiten gelopen om ze een voor een stuk te gooien. Ik word gek van ze.

Die frustratie heeft nog de hele dag geduurd en uiteindelijk ben ik kwaad op alle bakstenen in de hele wereld in slaap gevallen. Wanneer ik opsta is mijn woede nauwelijks verdwenen. Moeizaam doe ik mijn ochtend dingen en stap in de auto op weg naar mijn werk. Door mijn woede heb ik niet gezien dat ik een straat ben ingereden die vol ligt met klinkers. Ik kan maar een ding doen, hard doorrijden ! Plotseling schiet er een baksteen door de voorruit en raakt de passagiersstoel naast me. Van schrik ga ik voluit op de rem staan. Gelukkig zit er niemand achter me. Op dat ogenblik boort zich een auto vlak voor me in de voorgevel van een woning. Het dringt langzaam tot me door dat deze baksteen mij het leven heeft gered. Mijn woede slaat om in dankbaarheid.

Een paar dagen later staat er het volgende bericht in de plaatselijke kranten:

Heden ten dage vrijdag 28 mei
blijkt  in de gehele stad
op verschillende plaatsen
het wegdek opengebroken
te zijn. De onverlaten
moeten ’s nachts te werk
zijn gegaan. De daders zijn
nog niet achterhaalt.

Ik geloof dat ik hiermee een heleboel mensen voor een gewisse dood heb behoed. Morgen verhuis ik. Ik heb een baan aangenomen in Groningen als stratenmaker. Wat er in de loeizware verhuisdozen zit ? Ik heb het de verhuizers niet verteld !