Woordenschildering

Vandaag liep ik een beetje doelloos over straat. Mijn gezicht tegen de wind in terwijl de regendruppels sporen trokken in de groeven van mijn huid. Langzaam druppelend van mijn haren, over mijn voorhoofd, langs mijn neus tot aan de glimlach van mijn mond. Een glimlach ja, gewoon omdat het regent.

Het was omdat de dag als een gedicht begon. Op de radio hoorde ik een verhaal dat me kippenvel bezorgde. De man die het vertelde gebruikte zijn stem zo dat alles wat hij zei werkelijk leek te worden. Een schilderij van woorden waar je zo in kon binnenstappen. Ik denk dat er op dat moment een deel van mijzelf is binnengestapt.

In gedachten nog bezig met de stem en het verhaal, verdwaald in de regen, zag ik nauwelijks waar ik liep. De oude man die plotseling in mijn blikveld verscheen , leek mij al evenmin te hebben opgemerkt. Een verward moment keken wij elkaar aan. ‘ Ik had u niet gezien,’ stamelde ik verontschuldigend. ‘Ik u ook niet’ antwoordde de man.

Ik schrok, niet door wat hij tegen me zei, maar de manier waarop. De diepe warme stem was geen ander dan de stem waarmee ik de dag verdwaasd begonnen was.

De man was niet opvallend gekleed, bijna grauw. Als je goed keek bleek het grijs echter sporen van wit te bevatten. Bijna het omgekeerde van zijn haar, dat bijna wit met enkele strepen grijs was.

‘ Het spijt me,’ mompelde ik nogmaals terwijl ik ondertussen bij probeerde te komen van de schok van zijn stem. ‘Mag ik u wat te drinken aanbieden zodat we rustig van de schrik kunnen bekomen ?’ Toen de man dat hoorde veranderde zijn blik van geschrokken naar een bijna ondeugende glimlach en een twinkel in zijn ogen.

Hij accepteerde het aanbod en voor ik het wist zat ik met een wildvreemde aan een kop thee. Ik wist niet wat het was maar voor ik het wist vertelde ik hem wat ik in het leven had meegemaakt en nog wilde bereiken. Na een tijd zo gezeten te hebben zei hij ‘Dat is een mooi verhaal’ en hij draaide zich om en pakte zijn jas. ‘ Ik moet nu gaan . dank u voor de thee. Uw verhaal neem ik mee. Helaas kan ik u niets teruggeven.’ en met deze woorden liet hij me alleen met de twee lege koppen thee en de nog onaangeroerde koekjes…….