De Gang

Hij twijfelde.

De donkere gang keek terug. Hij had net de zware eikenhouten deur geopend en hier op de drempel stond hij te twijfelen.De donkere gang rook naar aarde en vochtig gesteente. Ver kon hij niet zien.

Donker, het was erg donker.

Niet alleen in de gang maar in een veelvoud van gangen die zich een weg baanden in zijn gedachten en hem angstig maakten. Stil, zeer stil op het geluid van vallende druppels na. Hij durfde zich niet te bewegen. Bang de stilte te verbreken. Aan de andere kant van de donkere gang moest ook een deur zitten. Dat dacht hij tenminste. Er zou ook  licht zijn. In ieder geval meer licht. Zo donker als hier kon het toch nergens zijn. Enkel een paar dunne stralen blauwig licht sneden het donker in ongelijke plakken. Verstijfd werd hij door een ongegronde angst voor donker, voor dood, voor leven. Hij wachtte af, er veranderde niets. Nog steeds het zenuwachtig tikken van de druppels water, nog steeds de muffe geur van stenen. Nog steeds de gedachte aan de dood.

“Dood is hier,” dacht hij, “Verstijfd op de drempel, niet durven, niet doorgaan. Jezelf zo bang maken dat je stil blijft staan. Eén stap vooruit,” dacht hij, maar bleef staan.

Tik, tik, donkere gangen, gedachten, flits blauw licht, plakken donker. Tik, tik. Stilte, plotseling werd het stil.

Buiten hem tikten de druppels vrolijk door, sneed het licht nog steeds plakken van het donker, toch stil. Binnen in hem werd het stil. Hij deed een stap. Daar stond hij  dan twijfelachtig met één voet op de drempel. Eén voet nog half in het licht van de  kamer en de rest in het donker. “Nu kan je niet meer terug”

Tik, tik, tik, tik. Het tikken leek even dichterbij te komen.
Stilte. Opnieuw die stilte.
Andere voet los van de drempel.
Tik, tik. Stapje verder. Tik, tik, stilte.
Tik, tik, stilte tot aan het einde van de gang.
“Gelukkig hier is ook een deur, een eikenhouten zware deur”
Tik, tik, stilte. “Deze deur hoeft niet eens open.”

Hardlopend terug, zijn gelijk bewezen !

Terug door de deur en dicht.

Stilte.