Sorry, het spijt me. ik weet eigenlijk niet hoe ik dit precies moet zeggen. Ik wilde jullie op een zelf geschreven verhaal trakteren maar ik heb niets. Ik probeer de hele dag al wat te schrijven maar krijg geen letter op papier. Dus nogmaals het spijt me , er is eigenlijk geen excuus. Enige uitleg helpt misschien een beetje, dus ik zal jullie uitleggen hoe het komt dat ik met een blaadje met alleen wat krabbels voor jullie sta.
Het was precies een jaar geleden, iets voor twaalf uur. Â Ik stond aan de rand van het weerwater om mijn hoofd wat af te laten koelen. Een druk jaar gehad, erg druk. Daar aan het water was het stil. Het moment om even stil te staan bij wat ik nu precies wilde met mijn leven. Duizenden gedachten vroegen om voorrang, maar uiteindelijk sprong er eentje uit. Ik wilde minstens net zo goed kunnen vertellen als mijn grote voorbeeld Mirjam Mare.
Mirjam Mare, verhalenvertelster bij uitstek.
Als zij op het podium staat. Haar stem neemt je mee naar haar wereld. Werkelijk alles wat ze beschrijft lijkt echt te worden. Zelfs haar kraanvogel lijkt werkelijk van de muur af te stappen. Af en toe moest ik mezelf slaan om te beseffen dat ze in haar eentje op het podium stond. Betovering
Klokslag 12 uur. Ik had nog nauwelijks bedacht dat dat was wat ik echt wilde, toen er plotseling een man naast me stond. Alsof hij uit het niets was verschenen. Strak pak en hij sprak met een stem waarvan ik alleen maar zou kunnen dromen. Â Hij vertelde mij dat hij mijn dromen waar kon maken. Kleine moeite was het. Ik hoefde alleen maar te tekenen en hij trok een groot papier uit zijn zak, met mijn naam erop. Handtekening was niet nodig, een kruisje was meer dan voldoende. Mijn tegenprestatie, nee daar hoefde ik me niet druk over te maken. Ik zou het waarschijnlijk niet missen en het zou volledig pijnloos zijn. Je doet rare dingen als je je dromen nastreeft: dus ik dat kruisje gezet.
Goed zei hij, en nu schrijven alsof je leven ervan af hangt. En geloof me: dat doet het!. Ik wil elke dag van het jaar een verhaal van je hebben, anders is je ziel van mij. Ik keek hem verbijsterd aan. Wat bedoel je?, vroeg ik. Je hebt getekend, zei hij en daarmee draaide hij zich om. Ik bleef verbijsterd staan, mijn gedachten weer over het water glijdend. Ik draaide me om en wilde de man nog wat vragen maar hij was verdwenen. Daar stond ik dan. Alleen aan het water mijn handtekening in bezit van een vreemde. Ik kon er niet meer onderuit. Ik zou moeten schrijven
Nu sta ik hier, precies een jaar later. Ik heb geschreven alsof mijn leven ervan hing.
Geschreven heb ik van bloedende pijn, van zoete hartstocht en van dromen. Het ene verhaal nog mooier dan de andere. Vannacht zal ik de man in pak weer zien. 364 verhalen verder, en ik heb geen inspiratie. Elke keer als ik een pen pak om op het papier te zetten komt er niets uit. Geen verhaal, geen kort gedicht , niet eens een halve zin. Vanavond geef ik datgene op wat ik in mijn leven toch altijd stiekem heb gekoesterd. Nu sta ik hier voor julllie en ik heb helemaal niets te vertellen. Een blaadje met wat halve zinnen en verder niets.
Nogmaals mijn excuses en bedankt dat jullie naar mijn verhaal wilden luisteren. Sorry
Jeroen van der Meulen